week 2
welcome!
Solozang gevorderden
Door Mirjam van Dam
Creatief schrijven
door Ellen Stoop
Verhalen
Jurk - Wies
Dag - Wies
Hommel voorval - Sterre
Artist sketchbook
by Bas Coenegracht
Klassiek en moderne dans
door Cleo Kwaaitaal
Verhalen
Vamos - Lisa
‘Vamos, Alba. Het is je laatste weekend. Ik weet dat je hier bent gekomen om onze taal te bestuderen, maar dit is ook onderdeel van onze cultuur.’ Arlo geeft het stuur nonchalant een tik met zijn linkerhand. Het diepdonkere water waar de rivier haar naam aan te danken heeft, Rio Negro, lijkt vandaag woester dan normaal. Drie maanden geleden was Alba aangekomen in Manaus, de metropool in het hart van het Braziliaanse Amazonegebied. Elke dag vertrokken er honderden schepen vanuit de handelsstad, groot geworden door de rijke rubberindustrie. Terwijl ze daar door het centrum wandelde, langs de gigantische witte Mormoonse kerk met op het plein ernaast een McDonalds – ze had er in totaal tien in de stad geteld - leek het regenwoud en de wereld van de inheemse bevolking nog ver weg. Inmiddels zat ze er middenin. In het Portugees had ze een connectie weten te maken met de jongste generatie van het Baniwa volk. Ze was gekomen om haar PhD onderzoek uit te voeren naar hun moedertaal, Nheengatú.
Eenmaal de bocht om, strekt de brede rivier zich voor hen uit. Aan beide zijden is het groen. De rubberbomen zijn bedekt met mos en lianen. ‘Nós estamos aqui’, Arlo meert af en Alba doet nog snel een schietgebedje. Natuurlijk had ze er al wel eerder van gehoord, ze heeft zelfs een vriend die weleens aan een Ayahuasca ceremonie heeft deelgenomen in een bungalowpark in Drenthe. Wereldschokkende inzichten, had hij er aan overgehouden. Het had gevoeld alsof hij letterlijk opnieuw geboren werd, met alle vrije ontlasting die daar blijkbaar bij hoort. Purgen heet dat. Daarna was hij ook nog gestorven, of ten minste, zo had hij de tien uur durende blackout zelf ervaren. Alba vond het weinig uitnodigend, maar Arlo heeft haar overgehaald – er kon echt niets gebeuren.
In de jungle worden ze opgewacht door de Sjamaan. Na een drie uur durend ritueel is ze blij als de bruine drank eindelijk door haar keel glijdt. Arlo kijkt haar aan en stelt een vraag die ze niet verstaat, waarschijnlijk een variant op ‘en, voel je al iets?’ in het Nheengatú. Na een half uur begint ze zwaarder adem te halen. De lianen lijken zich om haar lichaam heen te wikkelen. Alba doet haar ogen dicht, ze begint misselijk te worden. Haar gedachten schieten alle kanten op en voor ze het weet wordt ze opgetild. Een stem in haar spreekt luid en duidelijk: ‘Alba, zoek niet langer. Dit is waar je moet zijn. Aqui está você em casa!’. Ze voelt dat ze leegloopt, alles om haar heen is nat. Ze zoekt Arlo en vindt hem in de vorm van een baby. De baby kijkt haar aan en Alba kijkt terug: recht in haar eigen ogen. De baby heeft haar ogen. Een wereldschokkend inzicht, zo zal ze later navertellen terwijl ze haar familie in Nederland een foto laat zien van hun pasgeboren zoontje.
Ware verhalen 2.1 - Lisa
‘Alsjeblieft, jij kunt het betalen. Lijkt het je dan niet verschrikkelijk als zo’n Wybren van Haga-geval het koopt? Of dat ballerige gedrocht dat zichzelf een prins noemt!’
De kranten stonden er weer vol van. Huisjesmelkers die panden opkopen om ze vanbinnen af te breken, opnieuw op te bouwen en vervolgens voor exorbitante prijzen aan rijke expatfamilies te verhuren. Dit huis was de enige plek die er nog was uit onze jeugd. Het laatste restant van het leven dat we als één gezin hadden.
‘Goed,’ zei ik tegen mijn zus, ‘ik ga wel even kijken. Maar pin me er niet op vast.’
Toen mijn vriendin de auto parkeerde, viel mij als eerst de lege tuin van onze oude buurman op. Meneer Stikkolorum was een verzamelaar, maar van zijn merkwaardige fascinatie voor lantaarnpalen was nu gelukkig niets meer te zien. Privé-eigendommen in de publieke ruimte stallen is verboden, dat zou andersom ook zo moeten zijn.
Eenmaal binnen zag het er kaal en schoon uit. De geur van bleekmiddel drong zich aan ons op. Ik zag voor me hoe de oude bewoners nog een keer terug waren gegaan naar het huis om afscheid te nemen en dat de man toen moest poepen. Zijn vrouw verbood hem om naar de wc te gaan, dus heeft hij achteraf hard staan schrobben.
Denk niet bij het laatste vel, de volgende die redt zich wel. Het toilet was altijd al de meest treurige plek van het huis geweest. Bruin verkleurde tegeltjes met spreuken erop waren vervangen door een behang van nepmarmer. We lopen door naar de achtertuin. Hier had ik zoveel uren doorgebracht in mijn Ajaxshirt, met een voetbal aan een elastiek vastgeknoopt aan mijn been deed ik een laffe poging tot hooghouden in de hoop mij ooit bij de grote legendes van het voetbal aan te mogen sluiten: het was de tijd van Cocu, De Boer en Edgar Davids. Ook hing er vroeger een dartboard. One-honderd-and-eiiiighty! Mijn vader keek graag sport met een glas bier in zijn hand. Bij ons was het altijd zondagavond, ook op dinsdagmorgen.
In het midden van de tuin was nu een vijver aangelegd. Keurig aangeharkt gras, een betonnen schuurtje waar ooit het duivenhok had gestaan. ‘Dus daar stond jij vroeger in het weekend stront te scheppen?’ vroeg mijn vriendin. ‘Leuk’, vervolgt ze, ‘misschien kunnen we er een yogastudio van maken.’
De wurgliaan - Robin
Dag in, dag uit moest Thomas haar gezeik aanhoren. Hij was niet romantisch genoeg, werkte te veel en liet de wc-bril altijd omhoog staan. Nooit was hij eens goed genoeg zoals hij was. Toch had hij samen met Annelies een grote reis geboekt om hun 30-jarig huwelijk te ‘vieren’, want zo hoort dat als je al zo lang getrouwd bent. In het vliegtuig naar Brazilië had Thomas gelezen over de wurgliaan, een plant die in het regenwoud veel voorkomt. De wurgliaan omwikkelt de stam van een gastheerboom volledig en verstikt hem uiteindelijk. Dat gaat niet van de een op de andere dag, maar hier doet de wurgliaan tientallen jaren over. Thomas had een vergelijking tussen de plant en Annelies niet kunnen onderdrukken.
Na de knallende ruzie van gistermiddag had Thomas helemaal niet op deze excursie willen gaan, maar Annelies had hem met een strenge blik aangekeken. ‘Deze excursie kostte 200 euro, dus nu moeten we ervan genieten ook, Thomas!’
Eenmaal aangekomen in de jungle deed Thomas een poging om er het beste van te maken. Hij spotte een groepje prachtige bromelia’s en pakte het fototoestel uit zijn tas. Hij richtte het toestel op de bloemen en zag niks. ‘Hahaha, wat een giller! Je moet het dopje wel van de lens af halen schat!’ kwaakte Annelies. ‘Godverdomme, Annelies, doe even rustig! Natuurlijk had ik allang door dat die dop eraf moet!’ brulde Thomas. Met het schaamrood op zijn kaken stormde hij het pad af, weg van de groep. ‘Thomas, niet weggaan! Blijf nou hier, het is levensgevaarlijk om in je eentje de jungle in te gaan!’ gilde Annelies hem nog na. Maar de maat was vol. Thomas werd nog liever gebeten door een giftige spin of opgevroten door een jaguar dan dat hij nog één dag langer samen bleef met dat takkewijf.
Hij was al snel van het gebaande pad afgeweken en liep nu in een richting waarvan hij dacht dat het het oosten was. ‘Het bladerdak is hier zo dik dat als het begint met regenen, het wel 10 minuten duurt voordat de eerste druppels de grond raken’ had de reisleidster verteld. Thomas voelde de dikke, warme druppels nu al zo’n kwartier, dus dat moest betekenen dat hij een goeie 25 minuten onderweg was. Onderweg was… waar naartoe? Tot zo ver strekte zijn plan nog niet. Misschien kon Thomas aan de stand van de zon bepalen waar het westen was en zo zijn weg terug naar de groep vinden. Maar het hilp niet mee dat het door die verdomde dichte begroeiing bijna donker was op Thomas’ route. Met iedere stap drong de paniek zich verder aan hem op. Wat had hij in hemelsnaam gedaan? Hij schrok van een schril gekrijs vanuit de bomen boven hem. Dit was het dan, er zou een vleesetende aap bovenop hem springen en hem te grazen nemen. Hij deed zijn ogen alvast dicht en zette zich schrap.
Plots voelde Thomas een hand op zijn schouder. Zijn longen krompen ineen van schrik. Hij draaide zich om en daar stond ze. ‘Thomas, lieverd! We dachten dat we je kwijt waren!’ en de wurgliaan spreidde haar armen om hem stevig te omhelzen.
De przewalsky paarden - Naomi
Voel jij je down, opgebrand, niet in staat om aan de verwachtingen van het leven te voldoen? Ben je je baan kwijt, een geliefde verloren? Heb je het gevoel dat je geleefd wordt? Dat jouw mening, jouw unieke stem, er niet toe doet? Voel je je eenzaam? En weet je niet hoe je dit alles kunt veranderen? Lees dan vooral verder!
Ik ben Maarten Terwij, motivational coach en heb een unieke approach op dit probleem bedacht. Een kleinschalige groepsreis (maximaal 4 mensen plus een gids en natuurlijk ikzelf) door de Gobi woestijn.
Ik hoor je denken, de gobi woestijn? Waarom? Omdat het prachtig, ruig en weids is. In de stilte, de verlatenheid, het overweldigende landschap met zijn vele rotsen en zandduinen ontstaat er ruimte om na te denken, te reflecteren en vooruit te kijken.
Een speciale rol is weggelegd voor het przewalskipaard. Een in het wild bijna uitgestorven dier, dat voornamelijk voorkomt in de Gobi woestijn. We gaan over dit dier lezen, we gaan dit dier zoeken en vervolgens observeren. Van een dier zo sterk als het przewalskipaard kan je ontzettend veel leren over kracht en doorzettingsvermogen.
Dit is geen zelfhulpboek dat je weg kan leggen. Dit is ruig, echt, puur. Dit ga je voelen. Ik garandeer dat je als een nieuw mens terugkomt. Dus schrijf je snel in!
“Welkom in de Gobi woestijn.” Zegt Maarten terwijl hij zijn armen wijd spreidt. Zijn tanden zijn een stuk minder wit als op de foto. De zon brandt op mijn huid. Ik voel dat ik, ondanks het smeren met factor 30, onwijs ga verbranden. Na de zoveelste ruzie met Karin was de maat vol geweest. Ze snapte dat ik verdriet had over het verliezen van mijn baan. Het is niet leuk om wegbezuinigd te worden als je na jaren tevergeefs solliciteren eindelijk aan de slag mag, maar we waren intussen anderhalf jaar verder. En zo zei ze: “Als ik je nog een keer aantref in je unicorn onesie op de bank aan de zoveelste masterchef herhalingen zet ik er een punt achter.” Ze was er helemaal klaar mee. Ze vond dat ik mezelf aan moest pakken. Mezelf een schop onder de kont moest geven.
“Wat wil je dan dat ik doe?” had ik uitgeroepen.
“Iets, alles is beter dan dit” had ze gesnauwd.
Mijn shirt plakt aan mijn rug. Alles om me heen ziet er hetzelfde uit. Zover als ik kan kijken alleen maar zand en zo nu en dan een rots. Om depressief van te worden, als je het voor deze reis nog niet was. Laat die przewalskipaarden het alsjeblieft de moeite waard maken.
Ik heb nog geprobeerd Karin te bellen. Tevergeefs. Ze wil vast wel met mij praten als ik mijn leven weer op orde heb. Ik moet een baan zoeken, mijn verantwoordelijkheden nemen. Deze reis gaat daarin de eerste stap zijn. Karin gaat weer van mij houden. We gaan nog gelukkiger worden dan we ooit waren. Alles gaat goed komen.
De aanleg van de Bosbaan - Robin
Tijdens Jacobs gemijmer was de zon onder gegaan. Hij legde zijn schep neer. Jacob klom via de ladder uit zijn kuil, bekeek de blaren op zijn handen en stapte op zijn fiets naar huis.
